چکیده:مطابق آنچه در مکتوبات فقهی بیان شده است در تحقق وصف احصان، باید شروطی مدنظر قرار گیرد که از جمله آنها بی‌نیازی شخص زناکار از انجام زنا به واسطه دسترسی به همسر خویش است. نکته‌ای که در این میان محل نزاع قرار گرفته، این است که برخی از فقیهان در احراز احصان زوج، تأکید کرده‌اند که وی بایستی به طور مستمر امکان برقراری رابطه جنسی با همسر خویش را داشته باشد و در غیر این صورت محصن تلقی نخواهد شد. حال آنکه حق نزدیکی پیوسته را برای زوجه به رسمیت نشناخته‌اند. این نظریه در ماده 226 قانون مجازات اسلامی (مصوب 1392) نیز انعکاس یافته است. جستار حاضر در پژوهشی مسئله محور، با اتخاذ روش توصیفی- تحلیلی و در پرتو مراجعه به منابع و ابزار مطالعه کتابخانه‌ای، اقوال و آرای فقیهان را مورد مطالعه قرار داده و در پرتو ادلّه و مستندات فقهی، چنین دیدگاهی را مورد نقد و چالش قرار داده است. رهاورد پژوهش این است کیفر سنگین رجم صرفاً در مورد فردی قابلیت اجرا دارد که علی‌رغم امکان تأمین نیاز خود از طریق همسر، مبادرت به فحشاء نموده است. افزون بر آنکه عمل به مدلول قاعده درء الحد نیز با مختار نویسندگان سازگار بوده و مفاد اصل احتیاط نیز دیدگاه برگزیده را تأیید می‌نماید.
)